طناب را بر گردنم انداختند!

                                                          گفتند آخرین آرزویت؟

                                                               گفتم دیدن یارم. . .

                                            گفتند:خسته است تا صبح طنابت بافته

گریه کن مرد ، مگه از سنگه دلت
گریه خوبه ، وقتی که تنگه دلت
گریه کن مرد ، گریه خالیت می کنه
گاهی اشک حالی به حالیت می کنه
گریه کن مرد ، وقتی از غصه پری
وقتی از عالم و آدم می بری
گریه کن مرد ، جای بغض تُو گلوت
رد شو از پیچ و خمای روبروت
گریه بد نیست ، آخر حادثه نیست
گریه کن که اشک مرد فاجعه نیست
بسّته مرد ،دلتو راحت بذار
خیلی سخت نیست ، خم به ابروهات بیار
این غرورت مرگ و تاراج توئه
گریه کن مرد ، گریه معراج توئه

  تا کی عاشق باشم و از عشقم دور ؟

تا کی اسیر تنهایی هایم باشم و از یارم دور .....؟

تا کی باید به خاطر دوری تو اشک بریزم

و حسرت آن دستهای گرمت را بکشم...؟

تا کی باید از خدای خویش التماس کنم

تا تو را به من برساند ،

نزدیک و نزدیک تر کند  تا بتوانم تو را در آغوش بگیرم؟...

تا کی باید صدای غم انگیز آواز مرغ عشق را بشنوم

و دلم برایت تنگ شود؟

تا کی باید غروب پر درد عاشقی را ببینم و دلم بگیرد!

تا کی باید تنهایی به خورشیدی که آرام آرام

به پشت کوه ها می رود را نگاه کنم

وتا کی باید لحظه ها و ثانیه ها را یکی یکی بشمارم

تا لحظه دیدار با تو فرا رسد؟

خسته ام !

یک خسته دلشکسته عاشق بی سر پناه.... عاشقم !

یک عاشق دیوانه سر به هوا

.....

تا کی باید کنج اتاق خلوت دلم بنشینم

و با قلم و کاغذ درد دل کنم؟...

تا کی باید دلم را به فرداها خوش کنم

و پیش خود بگویم آری فردا وقت رسیدن است!

تا کی باید در سرزمین عشاق سر به زیر باشم و

چشمهای خیسم را از دیگران پنهانکنم؟

تا کی باید بگویم که عاشقم ، ولی یک عاشق تنها ،

عاشقی که معشوقش در کنارش نیست!

تا کی باید به انتظارت زیر باران بنشینم

و همراه با آسمان بنالم و ببارم....

و تا کی باید با دستهای خالی

با آغوش سرد ، با دلی خالی از آرزو و امید ،

با چشمانی خیس و شاکی زندگی کنم؟

آری تا کی باید تنها صدای مهربان تو را بشنوم

ولی در کنار تو نباشم عزیزم!

تاکی؟

...

آنکه می رود فقط می رود

ولی آنکه می ماند درد می کشد،

غصه می خورد،

بغض می کند،

اشک می ریزد و تمام اینها روحش را به آتش می کشد

و در انتظار بازگشت کسی که هرگز باز نخواهد گشت

آرام آرام خاکستر می شود …

آری ، این است

خاصیت عشق یک طرفه …

چقدر تازگی دارد برایم...

روزهایی که به امید آمدن کسی دل خوش نیستم...

و شبهایی که از نیامدنش دلگیر نمیشوم!!!

بی کسی هم عالمی دارد...

خورشید بتابد یا نتابد،

ماه باشد یا نباشد،

شب و روز من یکی شده ،

فرقی ندارد برایم ،

همه چیز برایم رویا شده ،

عشق تو برایم آرزو شده ،

به رویا وآرزو کاری ندارم ،

حقیقت این است که

دوستت دارم!

به همان قدر که چشم تو پر از زیبایی است ،

بی تو دنیای من ای دوست پر از “تنهایی” است،

درد غریبیست “تنهایی” و بی کسی

امان از دلی که دلبر ندارد

ایستادن اجبار کوه بود،


رفتن سرنوشت آب


افتادن تقدیر برگ

و صبر پاداش آدمی...


پس بی هیچ چشم داشتی

حراج محبت کنیم که

همه ی ما خاطره ایم!

 این مطلب از کمات بردگی بود که با اسم خودش به نمایش گذاشته شده با تشکر از ایشان

 عشق رفافق است نه رقابت   

          و در رفاقت سالم کسی بازنده نیست  

                     عاشقانه های اشتباه به مانند سرابند

                                 از دور زیبا و از نزدیک تهی از حیاتند